W Angoli odbywają się właśnie mistrzostwa AfricaCup. Nigdy nie byłam jakąś specjalną fanką futbolu, jednak po ostatnim meczu stałam się zapaloną kibicką...
W miniony poniedziałkowy wieczór dotarły do mych uszu jakieś niezwykle głośne i niezwykle entuzjastyczne okrzyki z oddali. Zaintrygowana zbadałam sprawę i okazało się że właśnie trwają mistrzostwa Afryki z piłce nożnej.
Zambijczycy są wielkimi fanami footbolu, jednak tylko nieliczni mają możliwość śledzenia sportowych zmagań we własnym telewizorze. Ci którzy telewizora nie mają, tłumnie zasiadają przed telewizorem sąsiada albo też idą kibicować do naszego Youth Center. Przychodzą zresztą nie tylko ci, co nie mają telewizora – fanów futbolu tłumnie przyciaga możliwość obserwowania meczu na dużym ekranie, w dużym gronie kibiców - niczym na stadionie oraz gwarancja, że nawet na wypadek wyłączenia prądu obejrzą mecz do końca – mamy generator.
Zaintrygowana poniedziałkowymi okrzykami, stwierdziłam, że muszę to przeżyć TAM! Najbliższy mecz w czwartek: Zambia – Gabon. Wyszłam z domu spóźniona – i słysząc już z daleka krzyki, zaczęłam biec, sądząc, że właśnie przegapiłam gola. Okazało się, że takie poruszenie wywołała tylko żółta kartka dla przeciwnika... W środku poczułam się autentycznie jak na stadionie – sala wypełniona kibicami, którzy niczym jeden wielki organizm wydają z siebie szum przechodzący w krzyk, w zależności od napięcia i natężenia emocji towarzyszącym akcji meczu. I wreszcie... goooool! Wszyscy jednocześnie podnoszą się z krzeseł, wydają głośny okrzyk po czym...nastaje ciemność. Prąd poszedł. W elektrowni najwidoczniej dziś łaskawie zaczekali z wyłączeniem prądu do momentu strzelenia gola. Brak prądu jednak nie umiejszył entuzjazmu kibiców, baa...nawet go nakręcił. To co działo się po tym gdy padł gol, trudno opisać – to trzeba przeżyć. Cała sala krzyczy, tańczy, śpiewa, ręce i krzesła w górze, każdy każdego ściska...Ta niepohamowana radość trwała może z 10 minut – dopiero jak podłączona generator, wszyscy siedli na swoje miejsca i wrócili do oglądania meczu. ZAMBIA WINNER! Zakwalifikowaliśmy się do następnego etapu i w poniedziałek gramy z Kamerunem. We wtorek natomiast będę kibicować naszym chłopakom z junior oratorium, którzy zmierzą się ze starszymi kolegami z youth center.
Nie wiem czy polscy kibice też tak wspólnotowo, głośno i radośnie przeżywają mecze, ale oglądanie meczu w tak dużym towarzystwie i na dużym ekranie to świetna idea. Polecam spróbować zorganizować coś takiego w szkołach, parafiach!
P.S. Dawno nie pisałam...Oczywiście poza oglądaniem meczy dzieje się u nas sporo innych rzeczy. Ale o tym jutro...
Pokój Wam!
Tegoroczne Święta afrykańscy wolontariusze z Torunia spędzili razem w CALM. A to za sprawą spontanicznej decyzji Ewy, która postanowiła przedłużyć sobie wakacje spędzane w Tanzanii. Wszak Uganda tak blisko! (jedyne 20 godzin drogi). Po wymianie kilku smsów, 22-ego grudnia Ewa szczęśliwie dotarła do Kireki, gdzie nastąpiło długo oczekiwane spotkanie.
Nasze spotkanie było okazją do wymiany informacji o losach wolontariuszy z różnych placówek misyjnych. Ewa bowiem nie tylko przywiozła ze sobą wieści z Mansy, ale także z Lusaki, gdyż wakacje w Tanzanii spędzała razem z Basią i Magdą. Pierwsze dwa dni spędziliśmy więc na ciągłych rozmowach o blaskach i cieniach życia na misjach. Mogliśmy, jak to się ładnie mówi, podzielić się naszymi „doświadczeniami misyjnymi”, czyli po prostu ponarzekać sobie na różnego rodzaju trudności, które zastaliśmy na naszych placówkach. Nie były one jednak jednakowe. Doszliśmy do wniosku, że pod wieloma względami trudno o dwie bardziej odmienne placówki :) Taka „wymiana doświadczeń” była dla nas bardzo umacniająca i owocująca w nowe pomysły oraz przyniosła świeże spojrzenie na naszą przyłość na misjach. Po raz kolejny mogliśmy się przekonać, że żadna, nawet najbardziej obfita internetowa korespondencja, nie zastąpi osobistego spotkania, rozmowy i wspólnej modlitwy.
W środę, w ramach przedświątecznego skupienia, odbyliśmy pięciokilometrową pielgrzymkę do głównego ugandyjskiego (jeśli nie afrykańskiego) sanktuarium katolickiego – bazyliki świętych Męczenników Ugandyjskich: Karola Lwange i Towarzyszy.
W dzień wigilii w końcu udało nam się poczuć klimat Świąt i choć śniegu nie było, to przynajmniej padał deszcz. Cały dzień spędziliśmy na przedświątecznych przygotowaniach. Najpierw zajęliśmy się przystrojeniem kaplicy, ustawieniem choinki (która już miała to nieszczęście kilka razy przewrócić się podczas mszy, ku radości zgromadzonych wiernych), no i skonstruowaniem szopki. Za budulec posłużyło kilka patyków, zambijskie chitengi oraz wysoka trawa na poszycie dachu niczym w afrykańskim domku. Z tego dzieła byliśmy szczególnie dumni.
Na wigilijnym stole nie mogło zabraknąć polskiego akcentu kulinarnego. Po długich rozważaniach i analizowaniu dostępnych składników, zdecydowaliśmy się na polsko-ugandyjską wariację pierogów a’la ruskich. Ziemniaki zastąpiliśmy podobnymi w smaku zielonymi bananami matooke, a z twarogu byliśmy zmuszeni zrezygnować. Efekt i tak przerósł nasze oczekiwania. Nawet początkowo sceptycznie nastawiony ks. Rysiek, zajadał się nimi ze smakiem. Również nasi ugandyjscy przyjaciele dołączyli do grona fanów pierogów.
W Ugandzie razem z pierwszą gwiazdką bynajmniej nie rozpoczęliśmy wigilijnej wieczerzy, ale pasterkę. Dopiero po mszy zasiedliśmy do wspólnego posiłku. Ks. Rysiek zaskoczył nas wigilijnym opłatkiem, którym podzieliliśmy się w gronie CALM-owych wujków i cioci. Po dość szybkiej, jak na nasze polskie zwyczaje kolacji, nastąpił radosny dla chłoców moment – wspólne tańce (których gwiazdą został ks. Rysiek) oraz rozdawanie prezentów. Dla nas było to wyjątkowe doświadczenie, gdyż jeszcze niegdy nie spędziliśmy Świąt w tak dużym gronie (okołu 100 osób). Wigilijne spotkanie zwieńczyły Polaków nocne rozmowy, z wesołymi historiami ks. Ryśka.
Pierwszy dzień Świąt przebiegł w atmosferze słodkiego lenistwa. Choć nie mogliśmy wylegiwać się na słońcu, gdyż cały czas towarzyszyły nam chmury i deszcz. Mieliśmy okazję posmakować tradycyjnego ugandyjskiego świątecznego obiadu, przyrządzonego w liściach bananowca: kurczak w liściach bananowca, matooke w liściach bananowca oraz orzeszki ziemne w liściach bananowca. Od popołudnia aż do nocy trwała świąteczna balanga dla chłopców ( w Ugandzie nie obowiązuje nic takiego jak cisza nocna). Dzieciaki były w swoim żywiole!
Drugi dzień Świąt zapragnęliśmy spędzić bardziej aktywnie, więc wybraliśmy się na wyprawę do źródeł Nilu. Postanowiliśmy sprawdzić jak działa autostop w Ugandzie i byliśmy bardzo mile zaskoczeni. Jedynym problemem byli zatrzymujący się co chwilę kierowcy autobusów, nie mogący zrozumieć, dlaczego nie chcemy skorzystać z ich usług. U celu naszej podróży mogliśmy podziwiać wodospady Bujagala Falls, spróbować swoich sił w lekcjach raftingu dla początkujących oraz wypić po butelce najlepszego ugandyjskiego piwka „Nil”, produkowanego właśnie u źródeł Nilu. W drodze powrotnej, siedząc na pace pickupa, rozkoszowaliśmy się zapachem tropikalnego lasu oraz krajobrazami zielonych, łagodnych wzgórz Ugandy.
Dziś, pisząc te słowa, z melancholią nucimy sobie piosenkę „Ta ostatnia niedziela”, ponieważ jutro rozstajemy się na kolejny okres, licząc, że jeszcze się w Afryce spotkamy. Przesyłamy pozdrowienia i poświąteczno noworoczne życzenia dla pozostałych wolontariuszy z naszej afrykańskiej ekipy oraz całej załogi MWDB i SOM w Polsce: Trzymajcie się dzielnie w pracy na rzecz misji!
Ewa Pieczyńska
Tomasz Kaczmarek
CALM, Namugongo, 27.XII.2009
Po prawej stronie ołtarza siedzi gromada bosonogich dzieci
